Leczenie farmakologiczne

Dolegliwości związane z nietrzymaniem moczu mogą być leczone w różny sposób. Przede wszystkim, aby zastosować odpowiednią terapię, konieczne jest poznanie przyczyny schorzenia, jego rodzaju oraz nasilenia objawów. Podejście do pacjenta musi być również zindywidualizowane ze względu na jego potrzeby czy ogólny stan zdrowia. Jeśli chodzi o leczenie farmakologiczne – jest ono wskazane tylko w niektórych postaciach NTM, w innych – jak wysiłkowa – może nie przynosić satysfakcjonujących rezultatów. W wysiłkowym NTM (zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn) stosowane bywają leki łagodzące dolegliwości – poprzez zwiększanie napięcia zwieracza zewnętrznego cewki moczowej (duloksetyna) oraz zwieracza wewnętrznego (efedryna, pseudoefedrna, fenylopropanolamina). Współcześnie ma to jednak miejsce coraz rzadziej – ze względu na niską skuteczność i stosunkowo częste skutki uboczne. W przypadku NTM z naglącym parciem farmakoterapia ma już większe zastosowanie. Pęcherz nadreaktywny jest leczony przy pomocy antycholinergeników, które zmniejszają ilość parć naglących, blokując jednocześnie kanał wapniowy. Co istotne – na rynku dostępne są specyfiki starszej i nowszej generacji. Te nowocześniejsze ulegają wchłonięciu w jelicie grubym, przez co powodują mniej skutków ubocznych, a ich działanie jest przedłużone i bardziej efektywne. Innym rodzajem leków znajdujących zastosowanie w leczenie NTM z naglącym parciem są antydepresanty trójpierścieniowe (zmniejszające kurczliwość wypieracza), mają one jednak liczne (i groźne) skutki uboczne, np. z zakresie działania na układ sercowo-naczyniowy. Panie mogą się natomiast zdecydować na podawane dopochwowo estrogeny – jeśli problem NTM jest związany z brakiem równowagi hormonalnej. W wypadkach, gdy „klasyczne” postacie leków nie dają żadnych efektów, można zdecydować sie na podanie dopęcherzowo specjalnie przygotowanych neurotoksyn. Powodują one porażenie włókien nerwowych pęcherza. Oczywiście każda z wyżej wymienionych substancji musi być przyjmowana pod ścisłą kontrolą specjalisty – zarówno z uwagi na konieczność monitorowania jej działania, jak i wyeliminowania skutków ubocznych.