Metody leczenia NTM

NTM może być leczone zarówno w terapii zachowawczej, jak i metodami bardziej inwazyjnymi. Wszystko zależy od stopnia zaawansowania schorzenia oraz ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Nie bez znaczenia jest również typ choroby. Jak wiadomo – najwięcej możliwości leczenia daje wysiłkowa postać nietrzymania moczu. W wysiłkowym NTM możliwe jest wzmacnianie mięśni dna miednicy poprzez codzienne ćwiczenia Kegla, stosowanie zdrowej diety (umożliwiającej redukcję wagi oraz zapobiegającej zaparciom), fizykoterapię oraz zabiegi typu biofeedback. Poza tym można zdecydować się na leczenie farmakologiczne (np. przy pomocy preparatów hormonalnych) oraz leczenie chirurgiczne. Oferta zabiegów jest naprawdę zróżnicowana. Zawiera m.in. : operacje stabilizujące cewkę moczową i pęcherz (np. załonowe podwieszenie szyi pęcherza – czyli przyłączenie chirurgiczne tkanek sklepienia pochwy do więzadeł nad spojeniem łonowym (tzw. metoda Burcha); operacje pętlowe (technikami TVT lub TOT – w zależności od rodzaju dojścia) polegające na utworzeniu oparcia dla szyi pęcherza oraz cewki moczowej, przy pomocy specjalnego paska o grubości 1 – 2 cm (wykonanego z naturalnych lub syntetycznych surowców). Przy niesprawności zwieraczy można dodatkowo zdecydować się na implanty (z silikonu czy innych syntetycznych substancji) lub iniekcje (np. z kolagenu, tłuszczu własnego czy kwasu hialuronowego) mające na celu uszczelnienie szyi pęcherza oraz cewki moczowej. Sztuczne zwieracze to najskuteczniejszy rodzaj protezy, jednak również najdroższy, a ponad to – wymagający konserwacji raz na kilka lat. W NTM z przepełnienia zabiegi są częste (praktycznie konieczne) i polegają na usunięciu podpęcherzowej przeszkody (która jest przyczyną wszelkich dolegliwości). Jeśli chodzi o zabiegi wykonywane przy NTM z naglącym parciem to są one rzadziej spotykane. Zazwyczaj wiąża się z powiększeniem pęcherza lub umożliwieniem alternatywnego odprowadzenia moczu. Na ogół jednak NTM z parciami naglącymi leczy się
farmakologicznie oraz zachowawczo. Pomagać mogą: trening pęcherza, unikanie zaparć dzięki odpowiedniej diecie, unikanie alkoholu i napojów zawierających kofeinę, Z leków stosuje się środki cholinolityczne – osłabiające siłę skurczów pęcherza, a także (u kobiet) dopochwowe leki hormonalne. Poza konwencjonalnymi metodami terapii sprawdzić mogą się również alternatywne sposoby leczenia, takie jak akupunktura, stymulacja elektryczna mięśni dna miednicy, specjalne wkładki wprowadzane do pochwy. Ważne, aby każdy ze środków leczniczych stosować w porozumieniu ze specjalistą.